مایکل بلومبرگ در رأس گیری های درون حزبی دموکرات ها پیشرفت قابل توجهی داشته و به رتبه دوم رسیده اما مخالفان زیادی دارد كواترا با بیان اینكه آقای بلومبرگ باید حتی بعد از كسب صلاحیت ، بحث را از سر می برد ، گفت. "و سپس شما او را با رقابت که هیچ کاری جز این نکرده است آسیب می بینید." از جمله دیگر نگرانی های متحدان آسیب پذیری آقای بلومبرگ را در مورد تاریخ توافق های غیر منعقد شده در شرکت وی با کارمندان زن سابق در میان ادعاهای بدرفتاری اذعان کرده اند. متحدان گفتند كه مشكل او در توضيح آن توافق نامه ها همچنان ادامه خواهد داشت ، به همين دليل كه پاسخ ويژه و خوبي در مورد او نتواند ارائه دهد. افراد نزدیک به این کار اعتراف کردند که این موضوع احتمال دارد که چندین هفته یا بیشتر از مدت کاندیداتوری وی سایه بیاورد ، زیرا آقای بلومبرگ این حکم را صادر کرده است که به ن اجازه سخنرانی می دهد و ادعاهای اساسی علیه وی و شرکتش بسیار مضر است. در روز چهارشنبه شب ، او با دفاع از تعجب برخواست ، زیرا خانم وارن او را به دلیل عدم تصمیم گیری تشویق كرد تا تشویق كارمندان سابق برای جزئیات بیشتر تجربیات خود را در صورت تصمیم گیری ، به شلیك كرد. در یک لحظه ، آقای بلومبرگ - با امید به تلقیح خود با گفتن اینکه او به هیچ چیز فجیعی متهم نشده است - اجازه داد که شاید ن "از شوخی ای که به او گفتم خوششان نمی آمد." مبارزات انتخاباتی آقای بلومبرگ خواستار جاسوسی ی برای خوش بینانه ترین مناقشه بحث و گفتگو بود ، با تأکید بر اینکه شمع علیه او نشان داد که دیگر دموکرات ها وی را به عنوان یک تهدید فزاینده قلمداد می کنند و مبادلات برجسته را بعداً در بحث بین آقای بلومبرگ و آقای برجسته می کنند. سندرز که آقای بلومبرگ با اعتماد به نفس بیشتری به خودش رسیدگی کرد. تبلیغات ادامه مطلب اصلی را بخوانید برخی از مشاوران آقای بلومبرگ به طور خصوصی بحث می كردند كه شرط اساسی استراتژیك مبارزات انتخاباتی شهردار سابق در نتیجه بحث تغییر نکرده است: نامزدی وی همیشه به این بستگی داشته است كه بسیاری از رای دهندگان اولیه دموکرات ، سرکوب کننده و بی ضرر خود را از جنبه های سابقه او بدانند ، زیرا آنها او را به عنوان کاندیدای قوی برای انتخابات عمومی درک کنید. اما حمله انتقادات بر علیه آقای بلومبرگ و ناتوانی وی در تبرئه مؤثر از صحنه ، برخی از فرضیات اصلی کمپین خود را در مورد نقاط قوت وی آزمایش کرد. تا چهارشنبه شب ، به نظر می رسید تئوری مسابقه از رقابت ، صدها میلیون دلار در هزینه تبلیغات تبلیغ می شود و پیغامی مبنی بر اینکه شهردار سابق تجربه و سرسختی دارد تا دموکرات ها را به کاخ سفید برگرداند. تبلیغات ادامه مطلب اصلی را بخوانید مشاوران آقای بلومبرگ در حالی که اجازه می دادند این بحث به اوضاع کمی منجر شود ، کمتر اطمینان داشتند که این امر به دیگران کمک کرده است که امیدوارند از رأی دهندگان معتدل و مستقل تر درخواست کنند ، مانند پیت باتیگیگ ، شهردار سابق South Bend ، Ind ، سناتور امی. کلوبوچار از مینه سوتا و معاون رئیس جمهور سابق جوزف آر. بایدن جونیور برخی از مشاوران بلومبرگ گفتند که این یک انتخاب آگاهانه است که تا حد زیادی از حمله به دیگران به غیر از آقای سندرز در این بحث خودداری کند و استدلال می کند که سناتور ورمونت اگر در روز پیروزی در نوادا پیروز شود ، در صورت دستیابی به موفقیت های غیرقابل انکار است. یک هفته بعد کارولینا. کوین شکی ، مدیر کمپین آقای بلومبرگ گفت: "ما به نظر می رسد تنها کمپینی هستیم که می بیند که برنی برای جذب نامزد دموکرات ها در سوپر سه شنبه آماده است." "من مطمئن نیستم که تفاوت بین دیدن خیلی دیر و معافیت وجود دارد." برترین استراتژیست های آقای بلومبرگ در میان بسیاری از دموکرات ها هستند که از انتخابات نامزد جمهوری خواهان سال 2016 به عنوان یک داستان احتیاط پذیرفته اند. آقای ترامپ که پیش از این برخی از احزاب در آن غیرقابل قبول بودند ، با یک پیشکسوت ، کاندیداهای چندگانه را به هم ریختند و در حالی که می جنگیدند تا خود را به عنوان گزینه جایگزین غیر ترامپ بقبولانند ، قرار گرفتند. و در پایان ، هیچ کس به جای ایستادن باقی نماند زیرا حزب به تدریج در مورد آقای ترامپ به عنوان نامزد آن به هم پیوست - سناریویی که بسیاری سوگند یاد کردند که هرگز نتوانستند اجازه دهند این اتفاق بیفتد. تبلیغات ادامه مطلب اصلی را بخوانید در یوتا ، آقای بلومبرگ پیشنهاد داد كه آقای سندرز ، رقیب "دستی با انگشت دست و انگشت اشاره" ، اقدام به انجام یك كارزار مبتنی بر وعده های بی پروا و بی پروا كند. سخنگوی ساندرز ، مایك كاسكا ، در پاسخ به حملات روز پنج شنبه ، گفت كه مخالفان سناتور "از ابتدای مبارزات انتخاباتی خود هرچه می توانند به سمت او انداخته اند" تاثیری نداشته باشد. حداقل در وقایع آقای بلومبرگ ، برخی رأی دهندگان از استدلال وی به نظر می رسید قابل قبول هستند. "مایک یک واحد است. کتی لیتلفیلد ، داروساز بازنشسته ای که اظهار نگرانی از گلایه کاندیداهای غیر برنی هنوز در این مسابقه دارد گفت: وی گفت: "کسی باید به آنها بیدار شود. پنج نفر از شما برای مقام دوم گره خورده اند. پنج نفر از شما با هم نمی توانید ترامپ را بزنید. و فکر نمی کنم برنی بتواند دموکرات ها را متحد کند. " اما دور از ذهن نیست که آقای بلومبرگ بتواند. خطرات وی هم خطرات پیوستن به مرحله پر از رقبایی را نشان داده است که سال گذشته را برای تیز کردن مهارت های بحث و گفتگو و چالشهای منحصر به فرد منتظر یک میلیاردر غیرقابل استفاده از مکالمه با شرایط شخصی دیگر ، دشوار ساخته است.

مسئله اصلی انتخابات 2020 مسئله اصلی انتخابات، در یک کلمه دونالد ترامپ» است و اینکه آیا او به عنوان رئیس‌جمهور مستقر می‌تواند بار دیگر به عنوان رئیس‌جمهور انتخاب شود یا خیر. همه نگاه‌ها به حزب دموکرات دوخته شده و نامزدی که آنها سرانجام برای رقابت با ترامپ معرفی می‌کنند. سال 2016، ترامپ با راه‌اندازی یک کمپین ی علیه هیلاری کلینتون توانست در ایالت‌های خاکستری مانند کارولینای شمالی و فلوریدا پیروز شود. علاوه بر این، تبلیغات ترامپ در ایالت‌هایی مانند پنسیلوانیا، ویسکانسین و میشیگان که به دیوار آبی» شهرت یافته بودند هم جواب داد و او توانست در انتخابات 2016 به پیروزی برسد. اما این بار مسائل انتخابات و نامزدها متفاوت هستند و مشخص نیست که ترامپ باز هم بتواند همان کار را انجام دهد. غیر از انتخابات ریاست‌جمهوری در نوامبر 2020 بخشی از کرسی‌های کنگره هم به رأی گذاشته می‌شوند. در این روز، از میان 100 کرسی مجلس سنا 34 کرسی به رأی گذاشته می‌شوند و دموکرات‌ها شانس دارند به اکثریت جمهوری‌خواهان در این مجلس پایان دهند. در مجلس نمایندگان هم که همه 435 کرسی به رأی گذاشته می‌شوند دموکرات‌ها قصد دارند از اکثریت خود در این مجلس دفاع کنند. چه کسانی می‌توانند رأی دهند؟ بیش از 224 میلیون نفر در آمریکا در سن رأی قرار دارند. نتایج نظرسنجی‌هایی که مرکز نظرسنجی پیو منتشر کرده نشان می‌دهد شرکت‌کنندگان در انتخابات 2020 از هر زمان دیگر جوان‌تر و متنوع‌تر هستند. سال 2016، یک سوم از واجدان شرایط رأی در انتخابات شرکت کردند یا از شرکت آنها جلوگیری به عمل آمد. فرایند انتخابات رئیس‌جمهور و معاون رئیس‌جمهور آمریکا به صورت مستقیم با رأی مردم انتخاب نمی‌شوند، بلکه توسط افرادی موسوم به الکتورها» (گزینندگان) و طی فرایندی موسوم به مجمع گزینندگان» (الکترال کالج) (Electoral college) صورت می‌گیرد. در واقع، مردم در انتخابات به این الکتورها رأی می‌دهند. مجمع گزینندگان، در واقع شامل 538 الکتور است که هر 4 سال یکبار برای انتخاب رئیس‌جمهور تشکیل می‌دهند. فردی که بتواند 270 رأی الکتور را به دست بیاورد، پیروز انتخابات اعلام می‌شود و به عنوان رئیس‌جمهور به کاخ سفید راه پیدا می‌کند.تعداد الکتورهای هر ایالت، مجموع تعداد نمایندگان آن ایالت در مجلس سنا و مجلس نمایندگان آمریکا است. کنگره آمریکا در حال حاضر شامل 100 نماینده مجلس سنا و 435 نماینده مجلس نمایندگان آمریکا است (مجموع این الکتورها 535 نفر می‌شود و سه الکتور هم برای منطقه کلمبیا موسوم به دی‌سی DC در نظر گرفته شده است.) انتخاب خود الکتورها یک فرایند دو مرحله‌ای است. در مرحله اول، احزاب ی در هر کدام از ایالت‌ها مدتی قبل از انتخابات عمومی، الکتورهای بالقوه خودشان را انتخاب می‌کنند. در مرحله دوم، در روز انتخابات، رأی‌دهندگان در هر ایالت، با رأی دادن به نامزدهای رئیس‌جمهور، الکتورهای خودشان را انتخاب می‌کنند. نام الکتورها ممکن است روی برگه‌های رأی، زیر نام نامزدهای ریاست‌جمهوری رأی شده باشد و ممکن هم هست که نام آنها درج نشده باشد که این موضوع به قوانین انتخاباتی در هر ایالت بستگی دارد. در قانون اساسی آمریکا هیچ بند یا قانونی وجود ندارد که الکتورها را مم کند رأی خودشان به نامزدهای ریاست‌جمهوری را طبق آرای مردمی بدهند. با وجود این، برخی از ایالت‌ها الکتورهای خودشان را مم کرده‌اند در رأی‌ دادن به نامزدهای انتخابات، عیناً مطابق با رأی مردم عمل کنند که به آنها الکتورهای متعهد گفته می شود. غالبا الکتورها در روز انتخاب نهایی (در ماه دسامبر) به نامزدی رای می‌دهند که اکثریت رای دهندگان ایالتی آنها، انتخاب آن نامزد را توقع دارند. به واقع با توجه به اینکه اعضای کالج انتخاباتی توسط حزبی برگزیده می شود که بیشترین رأی را در ایالت مورد نظر به دست آورده است، کمتر اتفاق می افتد که این اعضا رأیی مغایر با آنچه که حزب پیروز در انتخابات ایالتی مورد نظر دارد بدهند.اما بارها اتفاق افتاده است که اعضای کالج‌های انتخاباتی در روز رای‌گیری برای رئیس‌جمهور (در دسامبر )،به نامزدی غیر از آنچه که انتظار می‌رفته است رای داده‌اند و به عبارت دیگر خلف وعده کرده‌اند. زمان‌بندی انتخابات فرآیند انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، از نظر زمان‌بندی معمولا شامل مراحل زیر است: در فصل بهارِ یکسال پیش از برگزاری انتخابات، نامزدها، قصد خود را برای ورود به این رقابت‌ها به صورت رسمی اعلام می‌کنند. در فصل تابستانِ یکسال پیش از برگزاری انتخابات تا بهار سال بعد (فصل بهارِ سال برگزاری انتخابات) کارزارهای انتخاباتی و مناظرات حزبی در سطح ایالتی برگزار می‌شود و نامزدها تلاش می‌کنند با تبلیغات، اعلام ت‌ها و انتقاد از رقبای درون حزبی، اقبال اعضای حزب‌شان را به خود جلب کنند. از ژانویه (دی ماه) تا ژوئن (خرداد ماه) سالِ برگزاری انتخابات، انتخابات ایالتی درون حزبی برای انتخاب نمایندگان حزبی» - که نهایتا در مجمع ملی» شرکت می‌کنند - برگزار می‌شود. از جولای (تیرماه)‌ تا اوایل سپتامبر (شهریور ماه) سالِ برگزاری انتخابات،‌ احزاب آمریکایی مجمع ملی» خود را برگزار کرده و طی آن نمایندگان حزبی» منتخب از ایالت‌های مختلف، نامزد نهایی حزب را برای رقابت‌های ریاست جمهوری انتخاب می‌کنند. از سپتامبر (شهریور ماه) تا اکتبر (مهر ماه) سالِ برگزاری انتخابات، کارزارهای تبلیغاتی و مناظرات نامزدهای ریاست جمهوری این کشور برگزار می‌شود. در اوایل نوامبر (آبان ماه) سالِ برگزاری انتخابات (سه‌شنبه پس از اولین دوشنبه ماه نوامبر)، انتخابات عمومی ریاست جمهوری برگزار شده و شهروندان آمریکایی در هر ایالت به نامزدهای متقاضی عضویت در کالج الکترال رأی می‌دهند. در اوایل دسامبر (آذر ماه) سالِ برگزاری انتخابات، اعضای کالج الکترال، برای انتخاب رئیس جمهوری و معاون رئیس جمهوری رأی می‌دهند. اوایل ژانویه (دی ماه) سالِ بعد از برگزاری انتخابات، کنگره آمریکا به ریاست معاون وقت رئیس جمهوری این کشور، آرای کالج الکترال را شمارش می‌کند. 20 ژانویه (یکم بهمن ماه) سالِ بعد از برگزاری انتخابات، مراسم تحلیف رئیس جمهوری منتخب ایالات متحده آمریکا برگزار می‌شود. شرایط نامزدها رئیس جمهوری و معاون رئیس جمهوری برای دوره‌های چهارساله انتخاب می‌شوند. نامزدهای تصدی این سمت، علاوه بر اینکه باید متولد آمریکا و شهروند این کشور باشند، باید تا روز تحلیف، دستکم 35 سال سن و 14 سال ساکن ایالات متحده باشند. البته تصدی این سمت تنها برای دو دوره متوالی ممکن است. انتخاب نامزدهای حزبی احزاب عمده آمریکایی برای انتخاب نامزدهای حزب‌شان برای تصدی منصب رئیس جمهوری، مجمع‌های ملی» برگزار می‌کنند که در واقع اجلاس‌های بزرگی هستند که نمایندگان حزبی» ایالت‌ها در آن شرکت می‌کنند. این نمایندگان حزبی در برخی ایالت‌های این کشور از سوی عامه اعضای حزب» و در برخی دیگر از سوی انجمن‌های حزبی» انتخاب می‌شوند. البته برخی از این نمایندگان حزبی» بنا به سمتی که در حزب دارند، یعنی در واقع به خاطر ارشدیت و سابقه فعالیت حزبی، به عنوان نماینده حزبی» انتخاب شده و در مجمع‌های ملی احزاب آمریکایی شرکت می‌کنند. نمایندگان حزبی: نمایندگان حزبی چیزی مانند اعضای کالج الکترال هستند، با این تفاوت که در چارچوب حزبی عمل کرده و هدف آن‌ها انتخاب نامزد نهایی حزب برای ورود به رقابت‌های ریاست جمهوری این کشور است. نمایندگان حزبی، در اکثر موارد از پیش وعده داده‌اند که به کدام یک از نامزدهای حزبی رأی داده و در هنگام تشکیل مجمع ملی حزبی» نیز معمولا به نامزد مدنظر خود رأی می‌دهند. با این حال، در حزب دموکرات آمریکا، برخی نمایندگان حزبی وجود دارند که از پیش وعده‌ای برای حمایت از یک نامزد مشخص نداده و در نهایت کار می‌توانند بنابر نظر خود به هریک از نامزدهای حزبی رأی دهند. انتخاب نمایندگان حزبی: نمایندگان حزبی در هر ایالت، معمولا به یکی از این دو شکل انتخاب می‌شوند: یا از طریق رأی عمومی اعضای حزب (یا مردم) در آن ایالت - که به آن primary می‌گویند - یا از طریق انجمن حزبی در ایالت - که به آن Caucuse می‌گویند. البته هر یک از این دو شیوه، می‌توانند به دو طریق انجام شوند: باز و بسته. در شیوه باز، هر شهروندی می‌تواند شرکت کند، و در شیوه بسته، تنها کسانی که عضو رسمی حزب باشند می‌توانند در انتخابات شرکت کنند. تعداد نمایندگان حزبی: طبق تقسیم‌بندی حزب دموکرات، در مجموع 4765 نماینده حزبی وجود دارد که هر نامزدی که بتواند حمایت 2383 تن از آن‌ها را کسب کند، نامزد نهایی دموکرات‌ها برای رقابت‌های ریاست جمهوری خواهد شد. در حزب جمهوری‌خواه نیز مجموع 2472 نماینده حزبی وجود دارد و هرکسی که بتواند حمایت 1237 تن از نمایندگان حزبی را کسب کند، به عنوان نامزد نهایی حزب انتخاب می‌شود. همراهی نامزدهای ریاست جمهوری و معاونت ریاست جمهوری در انتخابات ریاست جمهوری این کشور، هر یک از نامزدهای تصدی پست رئیس جمهوری، یک فرد را به عنوان نامزد معاونت رئیس جمهوری همراه خود دارند. در واقع نام‌های این دو تن به صورت لیستی است و نمی‌توان رئیس جمهوری را از یک لیست و معاون وی را از لیست دیگری انتخاب کرد. انتخاب اعضای کالج الکترال انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در واقع شامل برگزاری 51 انتخابات مجزا در 50 ایالت به علاوه پایتخت این کشور است. در این 51 منطقه، رأی‌دهندگان به نامزدهای عضویت در کالج الکترال» رأی می‌دهند - کسانی که از پیش وعده داده‌اند که به کدام یک از نامزدهای ریاست جمهوری رأی خواهند دارد؛ در واقع رأی‌دهندگان هنگام انداختن برگه رأی خود، در اکثر ایالت‌ها، نام نامزدهای عضویت در کالج الکترال را نمی‌نویسند، بلکه برگه‌هایی را به صندوق رأی می‌اندازند که در روی آن نوشته رأی دهنده به فلان نامزد ریاست جمهوری». پس از برگزاری انتخابات محلی در 51 منطقه آمریکا، اعضای انتخاب شده، کالج الکترال را تشکیل می‌دهند. در 48 ایالت آمریکا، وقتی که یک نامزد بتواند اکثریت آرای شهروندان این کشور را کسب کند، تمامی سهمیه الکترال آن ایالت را آن خود می‌کند. برای مثال اگر 51 درصد شرکت‌کنندگان در انتخابات ایالت نیویورک به ترامپ (در واقع به افرادی که اعلام کرده‌اند که در کالج الکترال به ترامپ رأی می‌دهند) رأی دهند، تمامی سهمیه ایالت نیویورک در کالج الکترال به ترامپ (حامیان ترامپ) اختصاص پیدا می‌کند. تنها در دو ایالت نبراسکا و ماین، سهمیه ایالتی تاحدی براساس درصد رأی‌دهندگان توزیع می‌شوند. ساکنان سرزمین‌های ماورای بحار آمریکا نقشی در انتخاب اعضای کالج الکترال ندارند، هرچند در رقابت‌های مقدماتی درون حزبی، هر کدام از این سرزمین‌ها، تعدادی نماینده حزبی را به مجمع‌های ملی احزاب ارسال می‌کنند. انتخاب رئیس جمهوری و معاونش توسط کالج الکترال پس از تشکیل کالج الکترال، اعضای آن برای انتخاب رئیس جمهوری و معاونش تشکیل جلسه داده و رأی می‌دهند. اما هر کدام از اعضای کالج الکترال از پیش وعده داده‌اند که به چه کسانی برای ریاست جمهوری و معاونت رأی می‌دهند و در اغلب موارد، اعضای مجلس الکترال بر همین اساس رأی داده‌اند. به این ترتیب هر یک از نامزدهای ریاست جمهوری که بتواند دستکم 270 رأی از مجموع 538 رأی کالج الکترال را کسب کند، به ریاست جمهوری این کشور انتخاب می‌شود. نقش‌آفرینی کنگره در انتخابات ریاست جمهوری اگر هیچ یک از نامزدهای ریاست جمهوری نتواند اکثریت آرای کالج الکترال را کسب کند، مجلس نمایندگان آمریکا از بین سه نامزدی که بیشترین رأی را در کالج الکترال کسب کرده‌اند، یکی را به عنوان رئیس جمهوری انتخاب می‌کند. با این تفاوت که در مجلس نمایندگان، نمایندگان هر ایالت آمریکا، به صورت یکجا و در قالب یک رأی واحد به یکی از نامزدها رأی می‌دهند. برای انتخاب معاون رئیس جمهوری نیز، در این شرایط، سنای آمریکا از بین دو نفری که بیشتری رأی را در کالج الکترال کسب کرده‌اند، یکی را برای این سمت انتخاب می‌کند. دیوان عالی آمریکا اگر در فرآیند برگزاری انتخابات اعضای کالج الکترال در مناطق 51گانه آمریکا اختلافی به وجود بیاید - همانند انتخابات سال 2000 و مناقشه بر سر شمارش آرای ال گور و جورج بوش در ناحیه پالم بیچ ایالت فلوریدا - دیوان عالی آمریکا مسئولیت رسیدگی به موضوع مورد مناقشه را داشته و تصمیم مقتضی را اتخاذ می‌کند.

، بنابر مصوبه پارلمان اروپا، انگليس پس از جنجال‌هاي فراوان همزمان با ساعت ۲۳ به وقت محلي (۲:۳۰ به وقت تهران) پس از ۴۷ سال به طور رسمي از اتحاديه اروپا خارج شد. بر اين اساس، پس از گذشت بيش از سه سال كشمكش سياسي، كناره‌گيري دو نخست‌وزير و برگزاري ده‌ها تجمع اعتراضي، سرانجام انگليس از اتحاديه اروپا خارج شد. به اين ترتيب انگليس به نخستين كشوري تبديل شد كه اتحاديه اروپا را ترك كرد. بوريس جانسون، نخست وزير انگليس در اين باره گفت: برخي گمان نمي كردند اين لحظه هيجان انگيز فرا رسد. خروج ما از اتحاديه اروپا يك پايان نيست بلكه يك شروع دوباره است. اقدام ما يك گام درست، سالم و مبتني بر مردم سالاري بود. اتحاديه اروپا در نيم قرن اخير به سمتي حركت كرد كه ديگر براي ما مناسب نبود. لندن تا تاريخ ۳۱ دسامبر ۲۰۲۰ وارد دوره زمان بندي انتقالي خواهد شد. در اين دوره انتقال كه طبق توافق دولت انگليس و اتحاديه اروپا حاصل شده، انگليس براي ۱۱ ماه همچنان عضو اتحاديه اروپاست و تنها بطور اسمي از اين اتحاديه خارج شده است. همچنين بيشتر قوانين اتحاديه اروپا تا پايان ماه دسامبر اجرايي خواهند بود. مردم انگليس در ۲۳ ژوئن ۲۰۱۶ در يك همه پرسي به خروج لندن از اتحاديه اروپا راي دادند. در اين راي گيري ۱۷ ميليون نفر به خروج از اتحاديه اروپا و ۱۶ ميليون نفر به باقي ماندن كشورشان در اين اتحاديه راي دادند. دوره پس از انتقال چه خواهد شد؟ دوره انتقال ۱۱ ماهه در تاريخ ۳۱ دسامبر سال جاري ميلادي به پايان خواهد رسيد و اين بدان معناست كه انگليس بايد در ارتباط با رابطه خود در آينده با اروپا ظرف تنها ۱۱ ماه مذاكره كند. شكست در دستيابي به يك توافق به معناي برگزيتي سخت» خواهد بود كه خسارت‌هاي اقتصادي را براي دو طرف به بار خواهد آورد. همچنين مذاكرات رسمي در تاريخ سوم مارس قرار است آغاز شود.

ور مخفف اتحادیه کشور‌های آمریکای جنوبی (Unión de Naciones Suramericanas) است .این اتحادیه، اتحادیه‌ای فراکشوری و بین دولتی است که دو سازمان تجارت آزاد "مرور" و جامعه آند را با یکدیگر، در چاچوب طرح یکپارچگی آمریکای جنوبی، ادغام می‌کند. پیشتر این اتحادیه،جامعه کشور‌های آمریکای جنوبی (Comunidad de Naciones Sudamericanas) نام گرفته بود که در جریان اولین اجلاس انرژی آمریکای جنوبی که در 16 آوریل 2007 برگزار شد به اوناسور تغییر نام داد.معاهده تاسیس اوناسور در سومین اجلاس سران کشور‌های عضو، روز جمعه 23 مه 2008 در برازیلیا پایتخت برزیل به امضا رسید. با توجه به مفاد مندرج در معاهده تاسیس این اتحادیه، مقر اوناسور در کیتو پایتخت اکوادور واقع خواهد شد. پارلمان آمریکای جنوبی در کوچابامبای بولیوی قرار خواهد گرفت و مقر بانک جنوب نیز در کاراکاس پایتخت ونزوئلا استقرار خواهد یافت. ساختار - روسای جمهوری کشور‌های عضو سالانه یک بار با یکدیگر جلسه خواهند داشت. اولین اجلاس در 29 سپتامبر سال 2005 در برازیلیا پایتخت برزیل، دومین اجلاس در کوچابامبا در بولیوی در روز‌های 8 و 9 دسامبر سال 2006 و سومین نشست نیز در روز 23 مه 2008 در برازیلیا برگزارشد. - وزرای امورخارجه کشور‌های عضو هر شش کماه یکبار به منظور تدوین پیشنهاداتی در زمینه تصمیمات اجرایی گرد هم خواهند آمد. رییس کمیته نمایندگان دائم و مدیر بخش مرور، دبیرکل جامعه آند، دبیر کل انجمن یکپارچگی آمریکای لاتین(ALADI) و دبیر کل‌های دائم سازمان‌های مرتبط با همکاری و یکپارچگی منطقه‌ای از جمله معاهده سازمان همکاری آمازون نیز در اجلاس وزرای امورخارجه کشور‌های عضو اوناسور حضور خواهند یافت. - کشور‌های عضو یک دبیرکل را به منظور استقرار مقر دائمی اوناسور در کیتو برخواهند گزید. - اجلاس در سطح وزرای بخش‌های کشور‌های عضو نیز به درخواست روءسای جمهوری این کشور‌ها برگزار خواهد شد. این اجلاس طبق قواعد منطبق بر اجلاس‌های مرور وکان() برپا خواهد شد. - اوناسور دارای یک رییس موقت است. سالانه یکی از کشور‌های عضو اتحادیه کشور‌های آمریکای جنوبی ریاست اوناسور را به عهده خواهد گرفت. پیشتر پرو(در سال 2004)، برزیل(2005) و بولیوی (2006) ریاست جامعه کشور‌های آمریکای جنوبی را عهده دار بودند. - براساس تصمیمات اتخاذ شده در جریان برگزاری اولین اجلاس انرژی آمریکای جنوبی، یک مقر دائم در شهر کیتو پایتخت اکوادور دایر خواهد شد. - در 9 دسامبر سال 2005 کمیسیونی ویژه به منظور توسعه روند یکپاچگی در آمریکای جنوبی تاسیس شد. این کمیسیون 12 عضو دارد و وظیفه اصلی آن توسعه پیشنهاداتی است که به منظور کمک به روند یکپاچگی کشور‌های آمریکای جنوبی ارائه می‌شوند. اقدامات و اهداف پیش رو 1- ایجاد بازار آزاد و حذف تعرفه بر کالاهای غیر حساس تا سال 2012 و حذف تعرفه کالاهای حساس تا سال 2019 . 2- هدف دیگر اوناسور ایجاد یکپارچگی ساختاری در آمریکای جنوبی است که از حمایت بانک بین آمریکایی توسعه و شرکت توسعه آند نیز برخوردار است. اوناسور طرح‌های یکپارچگی ساختاری را با ساخت بزرگراه بین اقیانوسی آغاز کرده است. این بزرگراه با هدف مرتبط ساختن کشور‌های واقع در سواحل اقیانوس آرام، بویژه شیلی و پرو با برزیل و آرژانتین در اقیانوس اطلس ساخته می‌شود.اولین بخش این طرح میان پرو وبرزیل تا سال 2009 به بهره برداری خواهد رسید. 3- حرکت آزادانه مردم، شهروندان آمریکای جنوبی برای مسافرت به هر کشور واقع در این منطقه(به جز گویان فرانسه ) تا سقف نود روز، نیازی به پاسپورت ندارند و تنها باید کارت شناسایی همراه داشته باشند. براساس توافق انجام شده در نوامبر سال 2006، کشور‌های آرژانتین، بولیوی، برزیل، شیلی، کلمبیا، اکوادور، گویان، پاراگوئه، پرو، سورینام، اوروگوئه و ونزوئلا اخذ روادید مسافرت توریستی میان یکدیگر را حذف کردند، بدین ترتیب جهانگردان کشور‌های یاد شده می‌توانند میان کشور‌های خود بدون نیاز به ویزای توریستی مسافرت کنند. 4- ت پولی، 7 کشور بنیانگذار اوناسور(آرژانتین، بولیوی، برزیل، اکوادور، پاراگوئه، ونزوئلا و اوروگوئه) بانک آمریکای جنوبی را در دسامبر سال 2007 در بوئنوس ایرس افتتاح کردند. در مراسم افتتاحیه به جز تاباره وا رییس جمهوری اوروگوئه سایر رهبران کشور‌های آمریکای جنوبی حضور داشتند. سرمایه‌ بانک آمریکای جنوبی 7 میلیارد دلار خواهد بود که ونزوئلا 3 میلیارد دلار و برزیل 2 میلیارد دلار آن را تامین خواهند کرد. مقر بانک آمریکای جنوبی در کاراکاس پایتخت ونزوئلا خواهد بود و این بانک دفاتری در بوئنوس ایرس پایتخت آرژانتین و لاپاس پایتخت بولیوی خواهد داشت. بانک جنوب در زمینه طرح‌های توسعه اقتصادی جهت ارتقای رقابت منطقه‌ای و بالابردن سطح توسعه علمی و تکنولوژیکی در کشور‌های عضو سرمایه گذاری خواهد کرد.در اساسنامه تاسیس این بانک به این نکته اشاره شده است که بانک آمریکای جنوبی پروژه‌های اقتصادی را به طور با ثبات و با رعایت مساوات ارتقا خواهد داد و اولویت در سرمایه گذاری در طرح‌هایی خواهد بود که در فرایند یکپارچگی آمریکای جنوبی تاثیر گذار باشند. 5- ت دفاعی، دولت‌های ونزوئلا و برزیل پیشنهاد تشکیل شورای دفاعی آمریکای جنوبی را ارائه داده‌اند که بر مبنای ت‌های دفاعی آمریکای جنوبی تدوین خواهد شد. شورای دفاعی آمریکای جنوبی در صورت تاسیس به مثابه مکانیسمی برای امنیت آمریکای جنوبی فعالیت خواهد کرد. اکنون اعضای اوناسور در حال بحث و بررسی امکان تشکیل شورای دفاعی هستند. کلمبیا به دلیل مناقشات ی با اکوادور و ونزوئلا وارد این معاهده دفاعی نشده است، با این حال دولت بوگوتا تعهد داده است که این پیشنهاد را بررسی و پاسخ خود درباره عضویت و یا عدم عضویت در شورای دفاعی را طی نود روز ارائه کند. کشور‌های عضو اوناسور عبارتند از: آرژانتین، بولیوی، برزیل، شیلی، کلمبیا، اکوادور، گویان، پاراگوئه، پرو، سورینام، اوروگوئه و ونزوئلا.

مرور در ماه مارس 1991 با امضای پیمان آسونسیون در پایتخت پاراگوئه میان کشورهای جمهوری فدرال برزیل ، جمهوری آرژانتین ، جمهوری پاراگوئه و جمهوری اروگوئه پایه گذاری شد . هدف از تأسیس این نهاد دست یابی به یکپارچگی اقتصادی میان کشورهای امضا کننده پیمان از طریق ایجاد جریان آزاد کالا و خدمات در میان اعضا ، تعیین تعرفه مشترک خارجی ، قبول ت های مشترک بازرگانی و هماهنگی ت های اقتصادی کلان و منطقه ای و نیز ترویج و تشویق تجارت میان اعضا با آرمان تشکیل دادن یک بازار مشترک اقتصادی گسترده و فراگیر در قاره آمریکای جنوبی بوده است . در حال حاضر مرور پنج عضو اصلی دارد که آخرین آن ونزوئلاست که در سال 2005 به عضویت کامل سازمان پذیرفته شده است ، امری که پس از یک دهه تلاش و فعالیت برای این کشور حاصل آمد . این منطقه ی تجارت آزاد را می توان بخش عمده و اصلی آمریکای جنوبی بویژه در زمینه اقتصادی بشمار آورد . ساختار مرور مرور در جهت پیگیری اهداف کلان خود که رسیدن به همگرایی اقتصادی ، اجتماعی و ی کامل در قاره آمریکای جنوبی است نهادها و کمیسیون های گوناگونی را بوجود آورده است . این نهاد ها شامل گزینه های زیر است : 1- شورای بازار مشترک : این شورا بالاترین رکن مرور و مسئول پیشبرد روند یکپارچگی و اتخاذ تصمیم هایی به منظور رسیدن به اهداف پیمان آسونسیون است. 2- گروه بازار مشترک : نهاد اجرایی مرور است و مسئول اجرای اقدام هایی واقعی برای سرعت بخشیدن به روند یکپارچگی است . 3- کمیسیون بازرگانی : این کمیسیون صلاحیت اجرای ت مشترک بازرگانی را دارد و به طور ویژه مسئول نظارت بر عملیات تعرفه های خارجی است و برای رفع اختلافات بازرگانی میان کشورهای عضو به پروتکل برازیلیا رجوع می کند . 4- کمیسیون مشترک پارلمانی : این کمیسیون از نمایندگان پارلمان های کشورهای عضو مرور تشکیل شده است و برای اجرای تصمیم های گرفته شده از سوی مرور که شامل هماهنگی قانون گزاری کشورهاست ، مسئول سرعت بخشیدن به شیوه های ملی داخلی است و هماهنگی در داخل کشورها را انجام می دهد . 5- نهاد می اقتصادی و اجتماعی : این نهاد از نمایندگان جامع بازرگانی و اتحادیه های کارگری در کشورهای عضو تشکیل شده است و در ارتباط با مرور نقش می دارد . 6- دبیرخانه اداری : دبیرخانه زیر نظر دبیرکل مرور اداره می شود و به طور مستقیم با گروه بازار مشترک فعالیت می کند . پذیرش اعضای جدید : مرور به عنوان یک اتحادیه گمرکی در دهه 90 میلادی آغاز به کار کرد اما از همان آغاز نیز هدف نهایی این اتحادیه دست یابی به همگرایی در زمینه های اقتصادی ، اجتماعی و در نهایت ی با هدف غایی دست یابی به یک الگوی کامل همگرایی در منطقه آمریکای جنوبی - مانند آنچه در اتحادیه اروپا وجود دارد - بوده است . از این روست که این اتحادیه گمرکی از عضویت کشورهای جدید با شرط داشتن شرایط مناسب جهت عضویت استقبال می کند . از همین رو در سال 2005 ونزوئلا را به عنوان عضو پنجم پذیرفت .دیگر کشوری که بیش از همه از امکان عضویت دائم آن در مرور سخن به میان می آید بولیوی است. این کشور فقیر آمریکای لاتین از منابع معدنی سرشار و در همان حال متنوعی برخوردار است . امری که همسایه بزرگ خود برزیل را به بزرگ ترین مدافع عضویت آن تبدیل کرده است چرا که برزیل به دلیل رشد بالای اقتصادی خود در سالیان اخیر به مواد معدنی و به ویژه به ذخیره گاز بولیوی جهت برآوردن نیاز های روز افزون خود نیاز دارد . اما در برابر عضویت بولیوی موانع چندی مانند نرخ پایین تعرفه این کشور بر کالاهای خارجی ، فقر و نبود زیر ساخت های مناسب عضویت در این کشور ، وجود دارد . افزون بر آن اوو مورالس رییس جمهور چپ گرای این کشور از مرور انتقاد می کند و آن را مانند جامعه آند (CAN) در خدمت "منافع بازرگانان و ثروتمندان " می داند . رویکردی که باعث دوری بیشتر این کشور از مرور می شود . در مقابل مرور می تواند با قرار دادن استثنا هایی در مورد بولیوی عضویت کامل این کشور را در مرور تسهیل کند که این امر نیز با مخالفت و اعتراض اروگوئه و پاراگوئه که در زمان عضویت از چنین استثناهایی محروم بوده اند خواهد شد. اما از نظر داشتن استاندارد ها و شرایط عضویت می توان بهترین گزینه عضویت را شیلی دانست . کشوری که دارای رشد اقتصادی بالا و رونق در بازرگانی خارجی و روابط گسترده با کشورهای خاور دور است . افزون بر آن این کشور زیر ساخت های مناسب جهت عضویت و اقتصادی منطبق بر الگوهای نو لیبرال موجود در جهان را داراست .